Gesammeltes Märchen
der Brüder Grimm
De Gaudeif
un sien Meester
Jan wull sien Sohn en Handwerk lehren loeten,
do gonk Jan in de Kerke un beddet to ussen Herrgott, wat üm
wull selig (zuträglich) wöre: do steit de Köster
achter dat Altar und seg 'dat Gaudeifen, dat Gaudeifen (gaudieben).'
Do geit Jan wier to sien Sohn' he möst dat Gaudeifen lehren,
dae hedde em usse Herrgott segt. Geit he met sienen Sohn und
sögt sik enen Mann, de dat Gaudeifen kann. Do goht se ene
ganze Tied, kummt in so'n graut Wold, do steit so'n klein Hüsken
mot so'ne olle Frau derin; seg Jan 'wiet ji nich enen Mann,
de dat Gaudeifen kann?' 'Dat känn ji hier wull lehren,'
seg de Frau 'mien Sohn is en Meester dervon.' Do kührt
(spricht) he met den Sohn, of he dat Gaudeifen auk recht könne?
De Gaudeifsmeester seg 'ick willt juen Sohn wull lehren, dann
kummt övern Johr wier, wann ji dann juen Sohn noch kennt,
dann wil ick gar kien Lehrgeld hebben, un kenne ji em nig, dann
müge ji mi twe hunnert Dahler giewen.' De Vader geit wier
noh Hues, un de Sohn lehret gut hexen und gaudeifen. Asse dat
Johr um is, geit de Vader alle un grient, wu he dat anfangen
will, dat he sienen Sohn kennt. Asse he der so geit un grient,
do kümmt em so'n klein Männken in de Möte (entgegen),
dat seg 'Mann, wat grien ji? ji sind je so bedröft.' 'O,'
seg Jan, 'ick hebbe mienen Sohn vör en Johr bi en Gaudeifsmeester
vermet, do sede de mig, ick söll övert Johr wier kummen,
un wann ick dann mienen Sohn nich kennde, dann söll ick
em twe hunnert Dahler giewen, und wann ick em kennde, dann höf
ick nix to giewen; nu sin ick so bange, dat ick em nig kenne,
un ick weet nig, wo ick dat Geld her kriegen sall.' Do seg dat
Männken, he söll en Körsken Braut met niemen,
un gohen unner den Kamin stohen: 'do up den Hahlbaum steit en
Körfken, do kiekt en Vügelken uht, dat is jue Sohn.'
|